13 The African Way

De hele dag wild kijken maakt hongerig, dus besluiten we om ’s avonds in Etosha maar eens lekker uit eten te gaan. Het eten is in buffet stijl, dus opscheppen waar je zin in hebt. Het tafeltje dat we gereserveerd hebben blijkt echter niet beschikbaar te zijn, dus we moeten even wachten. Tenminste dat denken we op te maken uit de hulpeloze gebaren van de ober. Na vijf minuten wachten besluiten we om zelf maar een tafeltje uit te zoeken. Deze staat nog vol met de resten van de vorige eters, maar een serveerster belooft ons dat zo snel mogelijk af te ruimen. Na tien minuten vergeefs wachten schieten we een andere serveerster aan en gaan maar vast wat lekkers opscheppen. Als we terugkomen is ons tafeltje redelijk schoon maar moeten we nog een kwartier wachten totdat de drankjes gebracht worden.
Klinkt tot nu toe als een zeurverhaal van een verwende Westerse toerist, maar is voor mij een voorbeeld van wat ik maar even the African Way noem.
Als ik de volgende dag bij het ontbijt wat koffie wil pakken blijkt die op te zijn. Ik kijk even om me heen wie ik daar over aan kan schieten en zie onze omeletten-maker snel de andere kant opkijken. Hij is de baas over alles wat met eieren te maken heeft, de eileider zogezegd, en met koffie heeft hij niks te maken. Als ik hem er toch op aanspreek kijkt hij geïrriteerd op. gilt hij een paar keer kóffie naar de keuken, het duurt dan nog zeker 10 minuten voor de koffieschenker met de koffie komt aangelopen. Chef Omelet is blijkbaar een hogere positie dan Koning Koffie. Nadat mijn kopje tot de nok toe vol is geschonken en ik met veel moeite zonder te morsen weer bij mijn tafeltje ben beland blijkt mijn tafeltje intussen weer te zijn afgeruimd.
Nu we intussen alweer een paar weken door Zuid-Afrika en Namibië rijden begin ik er wel aan te wennen, aan the African Way. Ik denk dat het nog een voortvloeisel is van het koloniale tijdperk. Je hebt een opdracht gekregen en die moet je uitvoeren. Wat een ander doet is zijn pakkie an. Als je een bezem hebt gekregen dat veeg je, ook al is het stoepje intussen brandschoon. Wel even wennen als je in een traditie bent opgegroeid dat je juist verder moet kijken dan je eigen vakgebied en waar eigen initiatief juist heel erg gewaardeerd wordt.
Een paar dagen later zitten we in het Spitzkoppe Rest Camp in het Erongo gebergte. Leuke van dit Rest Camp is dat het een community project is.  Alles, de camping, de bungalows, het restaurant, wordt gerund door de lokale bevolking. Geen bemoeienis van hogerhand, maar alles wordt zelf geregeld. Als we ’s avonds in het restaurantje wat gaan eten krijgen we een schoteltje water voorgezet om onze handen te wassen. Heel fijn omdat er verder op het Rest Camp geen water en elektriciteit voorhanden is. Eindelijk wat welkom eigen initiatief, we schrikken er bijna van. Er wordt zelfs geïnformeerd of het eten gesmaakt heeft!
De volgende dag is alles weer bij het oude vertrouwde. s ‘Avonds hebben we om toiletpapier gevraagd voor op ons bushtoilet, maar als we de volgende middag pas laat vertrekken, is het toiletpapier nog niet gearriveerd. En ach, dat het omeletje stipt om 08.00 op een lege tafel geserveerd wordt terwijl pas tegen half negen aan komen zetten, en dus koud is, nemen we maar op de koop toe.

The African Way, it will take a long way before it’s gone away.